<<Yoksa rüya mı bu olanlar?
Gerçek mi yaşadıklarımız?>>
Diyerek başlamıştık,
Bu güzel ve bitmez serüvene.

Gemimiz suya indi,
Açılmaya başladık hızla.
Ufak dalgalar vurdu,
Etkilemedi bizi.
Yeri geldi seni ben,
Yeri geldi beni sen çektin,
Bu koca denizde.
Ufacık iki gemiydik
Bu uçsuz bucaksız denizde.
Sahip çıkmalıydık birbirimize.
Derken deniz dindi.
Çok sakinleşti...
Fırtına mı geliyor demeye kalmadı,
Büyük bir dalga vurdu,
Gövdemize aniden.
Tutunamadık, savrulduk ikimizde.
Hasar çoktu ikimizinde güvertesinde.
Seni çok uzağa götürmüştü dalgalar,
Yolunu çoktan kaybetmiştin.
Ben peşinden geldikçe,
Sen savruluyordun uzaklara.
Yaralarım çok ağırdı,
Sen ise çok narin.
Sen olmadan zaten hayatım olmayacaktı!
Her dalga iyice hırpaladı beni.
Pes etmedim.
Büyük bir dalga vurdu beni arkamdan,
Batmamalıydım ve direndim.
Elbette güneş doğacaktı,
Bu karanlık gökyüzünde.
Ufak bir ada göründü ufukta.
Çok sis vardı etrafta.
Çoktan oturmuştuk ikimizde karaya.
Yamulan gövde kapatmıştı araları.
Tutunduk birbirimize ve kurtulduk karadan.
Güneş açtı gökyüzünde,
Yolumuza devam ettik.
Gideceğimiz yer belki çok uzaktı,
Belki de çok yakın.
Kaybetmeye tahammül yoktu artik bizde.
Tek yürek olmuş sesleniyoduk dünyaya:
<<Yanaşacağız limanımıza!!!>>

Hayatımız okyanus oldu,
Ecelimiz liman.

Seni sevmemem yalan,
Aşkındır yüreğimi yakan,
Gözlerindir içimi ısıtan.